Daniel Gravemaker

Ons verhaal

Daniel Gravemaker
Ons verhaal

“Best gek dat ik nooit aan zo’n lief dartel lammetje in de wei denk als ik lamsvlees eet.” Rond een uur of 12 bespreken we doorgaans waarmee we zullen gaan lunchen. Niet dat we lamsvlees willen gaan eten, maar ham op een tosti zou toch wel lekker zijn. Een dagelijks terugkerend gesprek. Na een ochtend werken achter de computer is de wandeling naar de winkel aanleiding voor inhoudelijk gekibbel van drie vrienden. Twee vleeseters en een visetende vegetariër. Met een lege maag gaat het dan al snel over eten. “Zou het niet eerlijker zijn een dier eerst een keer zelf te slachten als je het wilt eten?”

Als je vlees eet is er een dier gedood. Tot nog maar kort geleden konden mensen dierlijk eiwit maar beter niet laten liggen. Inmiddels hoeven wij geen vlees meer te eten om te overleven. Zonder noodzaak is het eten van vlees een keuze geworden. Tijdens onze gesprekken merkten wij dat we niet goed wisten waarop wij onze keuze baseerden. Tijd dus om de consequentie van ons consumptiegedrag onder ogen te zien.

Om de daad bij het woord te voegen hebben we toen besloten vanaf dat moment alleen nog dieren te eten die we zelf een keer geslacht hadden. Daarbij hanteerden we drie regels: het dier in de ogen kijken, dat dier doden, en iets van dat specifieke dier eten. Na voltooiing kon dat dier dan worden bijgeschreven in ons ‘slachtpaspoort’. En zouden wij die soort weer mogen eten. 

Eerst zijn we gestopt met eten van vlees en vis. Aanvankelijk was dat soms nog best lastig. Uit gewoonte bouw je een maaltijd op rond vlees, lunch je met een salade waar per ongeluk toch ansjovis in zit of eet je tot je schrik tijgernootjes met baconsmaak. Maar we hielden het vol. Met z’n drieën houd je elkaar gemakkelijker bij de les, bespreek je de moeilijke momenten en toets je elkaars motivatie. Tegelijkertijd maakt vlees noch vis eten het leven ook overzichtelijk. Wanneer er geen uitzonderingen worden gemaakt, hoeven er ook geen gekunstelde excuses te worden bedacht. Het is gemakkelijk kiezen wanneer de opties beperkt zijn.

Ons project startte vlak voor kerst. Een ideaal moment want kerst draait voor veel mensen om eten. Vaak speelt vlees daarbij een centrale rol. Wij waren nu vegetariër. Tijdens de feestdagen zouden we flink discussie moeten voeren. We bereidden ons voor op verhitte gesprekken, maar de discussie bleef uit. Vrienden reageerden positief. Menu’s werden aangepast. Familieleden ontdekten dat de vegetarische optie minstens zo lekker was.

Nu we hadden besloten alleen nog de dieren te eten die we zelf een keer geslacht hadden, moest het er een keer van komen. Na die kerst, in februari, zijn we klein begonnen. 

Met de Noordzeegarnaal.

Lees meer over ons project in het boek Slachtpaspoort.